TUGIMIN MELEK

Tugimin, bocah SD kelas IV lungguh deleg-deleg ing lincak ngisor uwit besaran (murbai) dewekan wayah esuk. Mumpung pas dina prei. Tur hawane ya seger angin sumilir, ming rung sarapan. Maklum ora ana sing iso dipangan esuk kui.

     Amerga weteng ngelih banjur kepikir babagan urip turah-turah (sugih), kecukupan (sederhana), lan sarwo kurang (sekeng). "Wah, sejatine urip kang sugih, sederhana lan sekeng kuwi sak nyatane kepiye ya?" ujare Tugimin ing ati. "Aku kudu takon karo wong kang wis pengalaman...", karep pikir si Tugimin.

     Si Tugimin awiti pengembarane mubeng desa. Mulai madik-madik golek wong kang cocok kanggo pitakonan. Clingak-clinguk turut lurung desane. "Sapa ya kang kudu tak takoni disik?" ujar kabathin si Tugimin. "Lhah.... iya Pak Surip kang dadi guru SD tangga desa..." bungah atine Tugimin. Banjur si Tugimin tumuju panggonane Pak Surip. Kepeneran Pak Surip nembe ngisis ing ngisor wit pelem ngarep omahe. "Kula nuwun...." uluk salame Tugimin marang Pak Surip. "We..e..e..e..  ana apa le tole,...kadingaren nganggo uluk salam barang?" ujare Pak Surip marang si Tugimin sajak gumun. "Adate srondal-srondol malah nganggo mlumpat betek pisan..." ujar gumune Pak Surip. "Gek ana apa iki, kok nyalawadi?" pitakon atine Pak Surip.

dening:

Sito Ardyanto ot;Wis kelangan telungewu aku!", guyone Pak Surip. "Hwalah...ming isoh kanggo tuku kembang gula we..." kabathin si Tugimin. "Sejathosipun pithangletanipun kula makaten...... Pak Surip punika sadangunipun nglampahi pakaryan guru...," kapunggel sedela nata ucap si Tugimin. Kalanjut pithakonane Tugimin, "Lajeng kados pundi nyekapipun kabetahan keluargi?" "Weh lhah...kaladuk tenan kie bocah!" celathune Pak Surip. "Ngapunten Pak Surip....boten maksud keladuk kula punika...," pangelake ujar si Tugimin. "Namung badhe angertosi 'sejatining urip' kemawon pak," panjelasing Tugimin kang wis fasih basa krama hinggil kanggone bocah 10 tahun. Krungu tembung sejatining urip, Pak Surip terus rada kendho. Rada tertarik sajake....(naluri guru sajake) "O...ngono karepmu....yoh...terusna pithakonanmu!"penasaraning bathin kawethu.

"Nggih....maturnuwun Pak Surip," leganing ati si Tugimin kawedhar. Tanpa tedheng aling-aling, mubeng minger lan nganggo kesuwen, si Tugimin bacutke pithakon. "Pak Surip," unjale ati kawedhar ing lathi. "Hlah...trus kados pundhi anggenipun nata mawarni-warni kabethahan keluargi?" samsaya kendhel anggone takon. Bathin Tugimin nggagas yen gaji guru kuwi ora okeh, ...ananging kok ya ora tahu sedih, bingung bab perkara duwit lan sak piturute. Saben dinane sajake ayem-ayem wae. Kuwi kang ndadekake unege ati. "Hwahaha...haha...," guyune Pak Surip sajak geli kacampur anyel lan bingung. Bocah kok takon bab kaya mangkene, kira-kira pikiri Pak Surip mangkono.

      "Mangkene lho Thole...cah bagus Tugimin, aku kuwi urip sak madya cukup kanggo mangan, sandhang lan papan wae," jlentrehe Pak Surip. Bacute maneh, "Sing penting perangan telu kabeh kuwi uwis kecukupan ora perlu duwe pepinginan kang muluk-muluk....." Panegesane Pak Surip, "Kayata, aku menyang-mulih mulang ing sekolah wae wis cukup numpak pit onthel, dadi aku ora perlu kudu pepinginan duweni pit montor apa meneh mobil".

      Krungu katerangane Pak Surip, Tugimin banjur kethap-kethip ngendhepke pikir lan rasa.....

(Ana candhake)

Kaserat dening:

Sito Ardyanto